Het Afscheid,
Valt me zwaar !
Een tijdje geleden, zeker al een half jaar wel, besloten we
om na dit jaar terug te gaan naar Nederland. Wanneer dat precies was weet ik
niet meer, alleen dat het toen goed voelde.
En nu
Nu het afscheid nadert valt het me zwaar.
De afgelopen drie weken hebben we al van verschillende
mensen afscheid genomen. Bij sommigen doet het me minder dan verwacht en bij
anderen is het moeilijker.
In deze 4 jaar hebben we al vaak gedag gezegd tegen vrienden
en nu is het onze beurt om gedag te zeggen, dat is zo gek en de tijd is zo snel
gegaan. Sommige vrienden hebben we alweer gezien en dat was goed, dat voelde vertrouwd.
Vriendschap op afstand kan, bij ons werkt het. Dat hebben we ook ervaren met
onze Nederlandse vrienden en familie die we 4 jaar geleden achter lieten. Velen
zijn geweest en dat was volop genieten. Het geeft een hele andere dimensie aan
je vriendschap, zo fijn zo bijzonder!
En nu is het onze beurt om gedag te zeggen. Eind juni hadden
we een afscheidsfeest in onze tuin. Het was een top afsluiting van 4 bijzondere
jaren. Iedereen heeft genoten en we zijn verwend met prachtige cadeaus.
Waarom gaan jullie terug? Deze vraag krijgen we regelmatig!
Waarom gaan jullie weg, het is een prachtig land en altijd mooi weer, wat overigens niet waar is, denk ik dan. Ook hier regent het en de winters zijn koud, maar dat terzijde.
Omdat
Het land ons niet past, nee ik zeg het verkeerd, de cultuur van
het zuiden past ons niet. Als je er echt
bij wilt horen en echt opgenomen wilt worden door de Fransen, moet je de
cultuur omarmen. We hebben er met elkaar uitgebreid over gesproken dat als we blijven
we niet in de internationale wereld willen blijven, maar ons echt begeven onder
de Fransen. We hebben wel Fransen contacten, kennissen sommige vrienden zelfs,
maar toch we horen er niet echt bij, zijn niet Frans doen niet Frans, ervaren
ons niet Frans vanuit onze tenen. We kunnen hun grapjes niet begrijpen, volgen
niet altijd hun keuzes, mentaliteit….Ook onze kinderen (die toch echt nog meer
Frans zijn dan wij) ervaren dit zo. Volgens mij ben je pas Frans in de derde
generatie… als je hier geboren bent en opgroeit tussen de Fransen en alleen
maar Frans met de Fransen bent…
Nu ik dit zo opschrijf en hier over nadenk…hoe moeten de
allochtonen in Nederland zich voelen, wanneer ben je pas echt een Nederlander
of wanneer voel je je een Nederlander, welke bril heb ik op?
Deze is absoluut verandert nu wij zelf in het buitenland
hebben gewoond en we er eigenlijk niet bij hoorden, zo voelde dat althans…
Opnieuw dwaal ik af
Waarom gaan we weg?
Ik mis mijn werk, het was een heerlijke bijzondere tijd om
deze jaren intensief met de kinderen te beleven, maar ik hou ook zo van mijn
werk. Ik heb het hier geprobeerd. Ik heb een eigen praktijk opgezet en stage
gelopen bij verschillende fysiotherapeuten, maar het werkte niet.
En weten dat het onderwijs in Nederland goed is. Er zijn
heel veel mogelijkheden voor onze kinderen, het middelbare schoolsysteem is
goed opgebouwd, ieder kind direct op het juiste niveau bij de juiste richting
wat hem of haar past. Hier is dat anders. Alle niveaus zitten t/m je 16e bij
elkaar. En als je pech hebt en niet mee kunt komen heb je pech en zijn het
zware jaren voor je. Maar andersom is ook niet leuk als je graag wilt leren en
er goed in bent terwijl er raddraaiers bij je in de klas zitten…
En fijn dat familie en vrienden om de hoek zijn
Al met al is het een goede keuze. Verstandelijk gezien. Nu
moeten we ons emotioneel nog even losweken deze weken.
Dat gaat de ene dag makkelijker dan de andere dag…maar we
komen er wel. Frankrijk zit in ons hart dus we nemen gewoon een stukje mee.
Liefs
Mirjam
